Ik verbaas me er toch elke keer over hoeveel er, zowel bewust als onbewust, blijft hangen bij zo’n kleuter. Naar aanleiding van de dood van George Floyd probeerden we al verschillende keren het gesprek aan te gaan met het kind over racisme. Meestal keek ze ons gewoon stil en verbaasd aan. Ze snapte er niks van.
Toen ze een keer kleurde en me vroeg of ik de ‘huidskleur’ wilde aanslijpen, vond ik dat een geweldige aanleiding om het nog eens te proberen, maar weer was daar een stoïcijns gezicht als reactie. Ik dacht dat ik het misschien even moest laten rusten.
Tot deze morgen. Stino kocht gisteren bij @walrus_vlinder twee prachtige boeken, waar het kind duidelijk al lang in zat te bladeren toen ik haar slaapkamer binnenliep.
‘Mooie boekjes, lieverd?’ vroeg ik.
‘Ja,’ zei ze, ‘weet je nog mama, toen de politie iemand had doodgedaan alleen maar omdat die bruin was? Dat vind ik echt niet lief hoor.’
‘Nee liefje,’ zei ik met een krop in mijn keel, ‘da’s echt niet lief. Want mensen van andere kleuren zijn net zo lief en goed en slim als jij. Soms zelfs meer. En het is onze taak om dat aan andere mensen te vertellen. Vooral tegen mensen die daar anders over denken.’
Een lang bericht om maar te zeggen: blijf proberen. Niemand is perfect en ik zal vast nog 100 foute dingen zeggen, doen of onbewust denken. Maar als we het gesprek blijven aangaan zal er vast wel iets blijven hangen.
