Gisteren kwam ik helemaal overstuur thuis van de winkel. Ik stond aan de kassa van een lokale handelaar, netjes met mondmasker op – omdat ik vind dat dat zo hoort. Van achter haar plexiglazen wandje glimlachte ze naar me. Ze zei dat ze zelf het nut van zo’n maskers niet helemaal inzag, maar dat ze wel begreep dat ik dat wilde dragen. Daarbij keek ze veelbetekenend naar mijn buik. Mijn geschokte sprakeloosheid was duidelijk niet luid genoeg, want ze maakte ook nog een samenzweerderige bolle beweging over de hare. Knipoog.
De hele weg naar huis brak ik mijn hoofd over waarom (buiten het feit dat ze me ongegeneerd molliger noemde dan het schoonheidsideaal) het mij zo raakte dat ze dacht dat ik zwanger ben. Want voor het kind er was, wilde ik wél graag meer kinderen. Maar nu bezorgt het idee van een tweede baby me alleen maar een enorme paniekaanval.
Als ik vertel aan mensen dat ik een postnatale depressie had voel ik me nog steeds een beetje een oplichter. Ik heb namelijk nooit alle knipperlichten gekend als dagenlang huilen of mijn baby iets willen aandoen. Nee, het was allemaal een pak subtieler, en daardoor ook veel moeilijker te spotten. Het kind was ook echt een heel gemakkelijke baby, dus ik voelde me alleen maar geweldig schuldig als ik andere mama’s hoorde over hun huilbaby of verborgen reflux. Ik was niet gemaakt om moeder te zijn, dacht ik. Het duurde dan ook veel te lang voor er iets aan gebeurde. En zoiets laat emotionele sporen na. We zijn nu vijf jaar verder. We deden al stappen vooruit, maar ook heel wat achteruit. Het is ook niet zo dat het dan ineens opgelost is. Je moet er mee leren leven ?
Het kind zal waarschijnlijk altijd alleen blijven, omdat ik er na al die tijd nog steeds niet klaar voor ben. En omdat het leven ook gewoon verder gaat sta ik er niet meer zo vaak bij stil. Maar momenten zoals gisteren zijn toch confronterend.
PS, hilarische sidenote; als je denkt dat je het verschil tussen een food baby en een real baby kan spotten ga je maar eens kijken op het account van @jasperandnoortje ?
